Bajawa

Woensdag 15 August ,

Ja ja vakantie en de wekker gaat om vijf uur in de ochtend . Gelukkig lagen wij vroeg op bed zodat we lekker fris waren vanochtend . Alles hadden we gisteravond al ingepakt zodat wij gelijk naar het ontbijt konden gaan. Dit stond al helemaal voor ons klaar , alleen de bananenpannenkoek ontbrak . Om zes uur stipt stopte er een oude gammele bus. De chauffeur zat te roken achter het stuur en schreeuwde wat naar mensen die voorbij liepen, toen pakte hij zijn telefoon en begon daarin te blèren een heel druk mannetje . Als wij beginnen te rijden stopt hij bij het hotel waar de mensen in zaten die gister met ons mee waren op de boottrip . Toen zij niet snel genoeg naar buiten kwamen reed hij door. He he stop zegt Kor zij moeten ook mee , het chauffeurtje begint te lachen en zegt rustig maar ik moet de bus keren ze gaan heus wel mee. Als wij beginnen te rijden pakt hij weer zijn telefoon en begint er weer in te schreeuwen druk druk is het mannetje. Als wij Riung uit rijden wordt de weg al snel heel slecht , ook gaat het met haarspeldbochten steil bij de berg omhoog. De wegkanten zijn dicht begroeid waardoor wij weinig kunnen zien , zo nu en dan is er een open stuk en hebben wij een prachtig uitzicht over rijstvelden of over weelderig begroeide valleien. Als er tegen liggers aankomen toetert het chauffeurtje en schreeuwt wat naar de andere chauffeur, ook schreeuwt hij naar mensen die langs de weg lopen. Des te verder wij het gebergte in gaan , des te slechter wordt de weg. Je kan het eigenlijk geen weg meer noemen want het zijn meer gaten en kuilen, dan asfalt. De uitzichten zijn prachtig maar door de slechte weg, let je daar ongemerkt ook op. Gelukkig komen wij na drie uur berg op berg af, en veel gehobbel en gebobbel aan op een redelijke weg . Een half uurtje daarna zijn wij gelukkig in Bajawa. Nu het hotel nog vinden , Kor gaat even vragen of de chauffeur weet waar cinamon guesthouse is. Nee dat wist hij niet, maar toen hij ging vragen bleek hij er nog geen tien meter vanaf te staan . Dat noem ik nog eens service zegt Bijke , voor de deur afgezet door de bus. Als wij willen inchecken blijkt dat er geen kamers vrij zijn en moeten  wij dus ergens anders heen . Wij vragen hoe kan dat dan wij hebben een maand geleden al geboekt en betaald. Ja ja zeggen zij booking .com heeft wel vaker van deze fouten. Wij zouden bij de overburen wel kunnen overnachten , maar dat ziet er een stuk minder mooi uit. Na veel verwijten over en weer, komen wij er uit. Wij krijgen ons geld terug en gaan opzoek naar een slaapplaats voor de komende twee nachten. Met onze rugzakken lopen wij een stukje de straat in en proberen een paar hotels. De ene is te duur de ander niet goed genoeg en uiteindelijk komen we weer uit op het hotel tegenover cinamon. Hier willen ze nu ook ineens meer geld voor de kamer, maar na een paar minuten onderhandelen kunnen wij voor hetzelfde geld hier slapen. Tegenover ons hotel is een toerist informatie centrum en de eigenaar roept ons als wij naar buiten lopen. Wij lopen er heen en hij stelde zich voor als William , hij vertelde over een brand die er geweest was in een van de traditionele dorpen 2 dagen geleden. Er waren 28 van 33 huizen afgebrand, heel erg jammer en je kon zien dat hij heel erg aangedaan was door de brand. Heel jammer voor ons want wij waren juist naar Bajawa gekomen voor deze traditionele dorpen. Het is natuurlijk nog erger voor de mensen die er wonen , want die zijn alles kwijt. De gidsen in het hele gebied hadden besloten alleen de gasten voor 100.000,- roepia mee te nemen , zelf geen geld te vragen en de mensen naar eigen inzicht te laten doneren , voor de wederopbouw van het dorp. Hij wilde ons laten zien hoe erg het was en nodigde ons uit om mee te gaan. Ook de Engelsen die ook bij ons op de boottrip waren gingen mee. Als wij er heen rijden , rijden er een hele rij auto's met ons mee , allemaal met donaties voor het afgebrande dorp. Een vrachtwagen met matrassen, kleding en voedsel gaat ook mee. Als wij er aankomen (gurusina ,zo heet het dorp) is het er erg druk met hulpverleners en moeten wij even wachten tot wij het dorp in kunnen. Als wij eindelijk naar binnen kunnen komen wij bij een podium waar allemaal stoelen staan met Indonesische mensen er op, en ervoor staat iemand te praten. Wij worden steeds gefilmd en gefotografeerd terwijl wij er heenlopen. Voor ons worden ook stoelen neergezet en wij moeten gaan zitten en luisteren. Na een kwartier komt er een andere spreker en begint ook zijn verhaal te vertellen, Kor is er natuurlijk al weer zat van en zegt, hoelang gaat dit nog duren , wat doe ik hier , en ik versta d,r niets van. Gelukkig komt onze gids William ons verlossen en krijgen wij een rondleiding door wat eens een heel mooi traditioneel dorp was. De bewoners waren erg dankbaar met de donaties. Door ons bezoek kwam er positieve energie, zei William. De Locals geloven dat er door de brand veel negatieve energie is gekomen, en door onze aanwezigheid kunnen zij nu verder met het verwerken en een nieuwe toekomst opbouwen. Het is twee dagen geleden in nog geen half uur totaal afgebrand. De huizen zijn gebouwd van hout en gras, staan nog geen meter uit elkaar en alles is kurk droog, logisch dat het vuur zo snel het hele dorp kon verwoesten. Gelukkig zijn er meer dorpen in de omgeving, wij gaan er twee bekijken Bena de grootste en Luba een iets kleinere. De huizen zijn in een vierkant gebouwd  met een groot plein in het midden , het plein is niet vlak maar loopt in gedeeltes omhoog ,net als de rijst terrassen. Ieder dorp bestaat uit verschillende clans , met aan het hoofd van iedere clan een chief. Deze heeft op het dak van zijn huis een klein huisje, de assistent van de chief heeft op zijn huis een poppetje. Verder zijn er mannen huizen en vrouwen huizen. De dochters blijven in het dorp als ze trouwen en de zonen moeten het verlaten als ze getrouwd zijn. In de huizen staan haast geen meubels , het is alleen bedoeld om in te schuilen en te slapen. Alle activiteiten gebeuren buitenshuis , de ene was aan het weven, de ander hout aan het bewerken weer een ander was met noten en vruchten bezig. De oude vrouwtjes zitten de hele dag op pecanvruchten te kauwen, waardoor hun hele mond en tanden rood gekleurd zijn. Koken doen ze op kleine vuurtjes tussen de huizen in. Alle huizen zien er hetzelfde uit, ook de afmetingen zijn nagenoeg gelijk. Als er een huis gebouwd wordt moet er in verschillende fases van de bouw een of meerdere buffels en of varkens geofferd worden. Dit doen ze om de geesten een goede energie te geven, en zal het hun helpen er vreedzaam te leven. Hierdoor kon het wel tot 50 jaar duren voor er weer een huis af was. De dorpen zijn dan ook al een paar honderd jaar oud. Gelukkig mogen wij er vrij foto's en film maken , zodat wij er thuis ook nog van kunnen genieten. In het tweede dorp , dat iets kleiner is krijgen wij een bord met noodelsoep en kletsen wij wat met de bewoners, met onze gids als tolk. Wij zouden eigenlijk ook nog naar de waterval en hot spring gaan maar daar was geen tijd meer voor, omdat het bij gurusina zo uitgelopen was. Nou dan doen wij dat morgen toch zegt Bijke , we huren gewoon een scooter en wij vinden het wel. Als we weer terug zijn bij het hostel is het bijna donker en hebben wij het alle twee erg koud. Ik ga even lekker op bed liggen, onder de dekens zegt Bijke en niet veel later valt ze in slaap. Als Kor haar om acht uur wakker maakt is ze verbaast, he heb ik zolang geslapen? Ja ik heb je maar wakker gemaakt zegt Kor anders krijg ik geen eten. Omdat het nog steeds  regent besluiten wij in het hostel te gaan eten. Wij vinden het erg koud worden en zijn het een beetje zat aan het worden. Eigenlijk willen wij hier weg en zoeken wat op het internet waar we heen kunnen. We vinden wat in Ruteng en besluiten morgen te vertrekken en niet twee dagen hier te blijven in de koude. Wij moesten alleen nog even drinken halen voor de reis van morgen, maar als wij naar buiten lopen roept William ons naar binnen, hij zit arak te drinken met zijn vrienden. Hij nodigt ons uit om mee te drinken, nee zegt kor arak is niet lekker . Kom maar zegt William deze is wel lekker ik maak hem met honing en Citroën . Kor proeft en inderdaad veel lekkerder . Vervolgens komen de Engelsen er ook nog bij, en niet veel later de eigenaar van Cinnemon. Er is 1 glas, commune glas zullen we maar zeggen. Deze wordt regelmatig gevuld en gaat rond. Het is gezellig en de fles is zo leeg, Kor haalt nog een nieuwe fles Arak voor de mannen, wij vinden het genoeg en gaan terug naar de kamer voor een warme douche. Maar alles wat er komt was geen warm water. Dan maar zo naar bed zegt Bijke , proberen te slapen en dan kijken wij morgen wel weer. Warm geworden van de arak vallen wij snel in slaap.