Bumbulan

Een lange reisdag voor de boeg, eerst vijf uur met de taxi, terug naar Makassar.
Om half twaalf onze vlucht naar Gorontalo.
Half een stappen we het vliegtuig weer uit, eerst eten. 
Vervolgens een taxi die ons naar de busterminal zal brengen, blijkt niet te bestaan, zeiden ze later. De mensen praten hier zo slecht Engels het is meer handen en voeten taal. Dan maar met de bemo, minibusje. Koffers op het dak en rijden, nog twee en half uur tot de haven. Na een half uur, wordt er gestopt bij een meubelzaak.
Bankstel, 3 stoelen, salontafels en 2 bijzettafels moesten mee, alles op het dak, het stak aan alle kanten uit!! 
De weg was zeer slecht en de bus had totaal geen vering meer, meerder stukken zonder asfalt. Onze landbouwwegen zijn een luxe vergeleken bij dit, ze slingeren om de gaten en kuilen heen. In plaats van twee en half uur, in totaal vijf uur in het busje gezeten, eindelijk bij de haven. Kosten van deze rit 6 euro. 
Bumbulan leek uitgestorven, paar huisjes met wat winkeltjes dat was het. Geen pinautomaat en ook geen plaats om te slapen! Iemand met een bentor, scooter met een bankje ervoor en dakje erboven, heeft ons naar een volgend dorp gebracht. De pin deed het daar niet en de twee daar op volgende ook niet! Bij de Togians zijn zeker geen pinautomaten!!
Terug in bumbulan, lagen er overal mensen op de vloer van de terminal. Het was er warm binnen, maar de geur was nog het ergst, daar slapen ging zeker weten niet lukken. We zijn maar naar buiten gegaan, daar stonden drie prachtige fauteuils, die wij ons toegeëigend hebben als slaapplaats. Wat een verschrikking, keihard, leuning hing voorover, weinig slaap dus.